چکیده مقدمه: مطالعات متفاوتی عدم توانایی روش سخنرانی سنتی را نسبت به روش‌های یادگیری فعال در انتقال مفاهیم حیطه‌های بالاتر یادگیری نشان داده‌اند. هدف از این پژوهش مقایسه تاثیر دو روش سخنرانی با باز خورد و سخنرانی به روش سنتی بر میزان یادگیری و کیفیت تدریس بود. روش کار: در یک مطالعه تجربی27 نفر دانشجویان ترم چهارم کارشناسی مامایی به طور تصادفی به دو گروه "تدریس به روش سخنرانی با بازخورد" و" تدریس به روش سخنرانی" تقسیم شدند. مبحث مورد نظر توسط یک مدرس به صورت سخنرانی 90 دقیقه‌ای در گروه سخنرانی به روش سنتی و بلافاصله دو سخنرانی 35 دقیقه‌ای همراه بایک بحث 10 دقیقه‌ای پس از هر سخنرانی در گروه سخنرانی با بازخورد ارائه گردید. فرم اطلاعاتی، پیش آزمون، پس آزمون و فرم‌های نظر سنجی یکسان به ترتیب جهت بررسی مشخصات دموگرافیک، میزان یادگیری کوتاه مدت (بلافاصله پس از تدریس) و بلند مدت ( 4 ماه بعد) و کیفیت تدریس از دیدگاه دانشجویان استفاده شدند. نتایج: اطلاعات دموگرافیک، کیفیت تدریس از دیدگاه دانشجویان، نمرات کلی و طبقه‌ای پیش آزمون، نمرات کلی پس آزمون (بلافاصله پس از تدریس) در دو گروه مشابه بود. نتایج نمرات طبقات یادگیری این پس آزمون در سطوح دانش و درک- فهم مشابه بودند، ولی نمرات طبقات کاربرد و تجزیه- تحلیل تفاوت‌های معنی‌داری را در دو گروه نشان دادند(011/0 p=). هم‌چنین نمرات کلی و طبقه‌ای پس آزمون 4 ماه بعد در دو گروه متفاوت نبود. نتیجه گیری: یافته‌ها حاکی از تاثیر روش سخنرانی با باز خورد در مقایسه با روش سخنرانی سنتی بر میزان یادگیری کوتاه مدت دانشجویان در طبقات کاربرد و تجزیه-تحلیل است.

واژه‌های کلیدی: سخنرانی با بازخورد، سخنرانی، یادگیری، کیفیت تدریس

متن کامل [PDF 247 kb]   (2762 دریافت)