زمینه و هدف: جرب‌های دمودکس، فولیکول‌های مو و غدد سباسه‌ی نواحی مختلف بدن به ویژه ناحیه صورت را آلوده می‌کنند. دمودیکوزیس به عنوان یکی از عوامل موثر در پاتوژنز برخی از اختلالات پوستی مطرح است. این پژوهش با هدف تعیین میزان شیوع جرب‌های دمودکس و هم‌چنین بررسی ارتباط آن با برخی از عوامل خطرساز انجام گردید.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی- تحلیلی بر روی 100 نفر از دانشجویان شهرستان خرم‌آباد انجام پذیرفت. نمونه‌گیری از سه ناحیه صورت (بینی، گونه‌ها و پیشانی) با استفاده از دو روش نوار چسب سلوفنی (CTP) و فشاری پوست انجام گردید. اطلاعات فردی مورد نظر در پرسش‌نامه ثبت گردید و داده‌ها با استفاده از آزمون مربع کای مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

یافته‌ها: شیوع کلی دمودکس 55 درصد بود. میزان ردیابی آلودگی با استفاده از روش نوار چسب سلوفنی به طور معنی‌داری بیش از روش فشاری پوست بود(01/p<0). نتایج نشان داد شیوع دمودکس در مردان و در افراد دارای پوست چرب به طور معنی‌داری بیشتر است(05/p<0). به علاوه، میزان آلودگی در بین دانشجویان مبتلا به آکنه وولگاریس به طور معنی‌داری بیش از افراد فاقد آکنه بود(05/p<0). تفاوت معنی‌داری بین شدت آلودگی به دمودکس و ابتلا به آکنه مشاهده شد(01/p<0).

نتیجه‌گیری: روش نوار چسب سلوفنی روشی مناسب و آسان برای انجام مطالعات اپیدمیولوژیک است. نوع پوست و جنسیت به عنوان عوامل خطرساز شناسایی گردیدند. یافته‌های این مطالعه بر امکان ارتباط بین آلودگی به دمودکس و ابتلا به آکنه وولگاریس دلالت دارد.