دوره 6، شماره 3 - ( پائیز 1382 )
جلد 6 شماره 3 صفحات 16-6 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Babaei S, Changizi Ashtiani S, Gerami H, Jamshidifard A R, Rafiee M. Comparing the Healing and Union Process of Allografts From Intramembranous Originated Banes With Endochondral Banes. J Arak Uni Med Sci 2003; 6 (3) :6-16
URL: http://jams.arakmu.ac.ir/article-1-6748-fa.html
URL: http://jams.arakmu.ac.ir/article-1-6748-fa.html
بابایی سعید، چنگیزی آشتیانی سعید، گرامی حمید، جمشیدی فرد علیرضا، رفیعی محمد. مقایسه روند ترمیم و اتحاد در پیوند استخوان آلوگرافت از منشا داخل غشایی با آلوگرافت از منشا داخل غضروفی. مجله دانشگاه علوم پزشكي اراك. 1382; 6 (3) :6-16
سعید بابایی1 
، سعید چنگیزی آشتیانی2 ، حمید گرامی3 ، علیرضا جمشیدی فرد2 ، محمد رفیعی4
، سعید چنگیزی آشتیانی2 ، حمید گرامی3 ، علیرضا جمشیدی فرد2 ، محمد رفیعی4
1- عضو هیات علمی گروه آناتومی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران.
2- عضو هیأت علمی گروه فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران.
3- متخصص اورتوپدی.
4- عضو هیأت علمی گروه آمار پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران.
2- عضو هیأت علمی گروه فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران.
3- متخصص اورتوپدی.
4- عضو هیأت علمی گروه آمار پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران.
چکیده: (1678 مشاهده)
| مقدمه: امروزه پیوند استخوان امری اجتناب ناپذیر است. در واقع اگرچه اتوگرافت از نقطه نظرات گوناگون بهترین انتخاب است اما وجود برخی شرایط مثل انجام دو عمل جراحی به طور همزمان روی یک فرد، محدود بودن اندازه، ابعاد و غیره سبب شده است تا متخصصین امر به جایگزین مناسب اتوگرافت یعنی آلوگرافت نیز بیاندیشند. روش کار: طی یک مطالعه تجربی 17 از سر خرگوش نیوزلندی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه مولد قطعات پیوندی شامل یک سر خرگوش نر بود که از ژنتیکی با خرگوش های دیگر کاملا تفاوت داشت. گروه شم متشکل از 3 سر خرگوش بود که قطعات اتوگرافت مدور به قطر 4 میلی متر از استخوان تیبیای آن ها بدون انجام هرگونه عملیات خاص، بین پای چپ و راست آنها معاوضه و پیوند شد. در همین گروه در استخوان تیبیا سوراخی به قطر 4 میلی متر ایجاد شد تا احتمال پرشدگی خود به خود آن پس از 3 ماه مورد بررسی قرار گیرد. در گروه شاهد (3 خرگوش) قطعات استخوانی به قطر 4 میلی متر از تیبیای خرگوش ها پس از انجام عملیات آنتی ژن زدایی دوگانه (دمینرالیزاسیون و فریزدرای یا FD) مجددا به همان ناحیه برداشت قطعات پیوند زده شدند. در گروه آزمایش (10 سر خرگوش) تیبیای چپ آنها یک آلوگرافت کورتیکوکانسلوس (CTC) از منشا جمجمه (داخل غشایی) و تیبیای راست آنها نیز یک آلوگرافت از نوع CTC از منشا لگن (داخل غضروفی) دریافت نمودند و به مدت 3 ماه مورد پیگیری قرار گرفتند. نتایج: یافته های این پژوهش نشان دهنده آن بود که میزان موفقیت برای گرافت های داخل غشایی جمجمه ای، 80 درصد و برای گرافت های داخل غضروفی لگنی، 60 درصد بوده است. در گروه شم سرعت اتحاد ترمیم بسیار سریع بود (8 هفته). در گروه شاهد روند ترمیم تا هفته ششم پس از انجام پیوند از کندی مشخصی برخوردار بود که تا هفته دوازدهم جبران گردید. سوراخ های خالی در تیبیا گروه شم حتی پس از 3 ماه نیز ترمیم نگردیدند. همچنین احتمال گرفتن پیوند و سرعت روند ترمیم برای هر دو نوع پیوند اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد (P>0/05). بحث: اگرچه تعداد موارد موفقیت پیوند در گرافت های CTC از منشا داخل غشایی بیش تر از موارد CTC از منشا داخل غضروفی بوده است، اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. بررسی نتایج میکروسکوپی نیز حاکی از آن بود که استفاده از قطعات استخوانی داخل غشایی از سرعت بهتری در روند ترمیم و اتحاد برخوردار است. |
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
