زمینه و هدف: روش‌های مختلف تمرین، افزون بر بهبود عملکردی دارای اثرات متابولیکی بر ارگان‌های بدن هستند. هدف این پژوهش مقایسه اثر تمرین استقامتی و قدرتی بر شاخص های آنتروپومتریک، تغییرات متابولیسم گلوکوز و چربی و آیریزین سرمی دانشجویان جوان پسر بود.
مواد و روش‌ها: 36 دانشجوی چاق (سن:43/2 ± 19/21 سال؛ وزن: 20/6 ± 59/88 کیلوگرم؛ قد: 96/12 ± 41/175 سانتی‌متر؛ شاخص توده بدنی: 45/30؛ درصد چربی: 73/25) در گروه کنترل، تمرین استقامتی و قدرتی بطور تصادفی قرار گرفتند. گروه قدرتی 8 هفته 3 جلسه 4 سِت، 10 تکرار (از 50 تا 70 درصد قدرت بیشینه)، گروه استقامتی 8 هفته 3 جلسه به مدت 30 دقیقه تمرین هوازی (ضربان قلب 60 تا 80 درصد ضربان بیشینه) به تمرین پرداختند. میزان آیریزین ، گلوکوز، انسولین، مقاومت انسولینی، درصد چربی، شاخص توده بدن، وزن، دور کمر و دور باسن اندازه‌گیری شد. داده ها با تحلیل واریانس یک سویه و آزمون توکی در سطح 05/0 تحلیل گردید.
ملاحظات اخلاقی: پژوهش حاضر در کمیته اخلاق در پژوهش پژوهشگاه ورزش مطرح و با شماره IR.SSRI.REC.1397.219 به تصویب رسید.
یافته‌ها: وزن (03/0 =p)، درصد چربی (04/0 =p) و شاخص توده بدنی (04/0 =p) در پس آزمون گروه تمرین استقامتی نسبت به کنترل، کاهش معناداری داشت. میزان آیریزین در پس آزمون در گروه کنترل تفاوت معنادار با تمرین استقامتی و قدرتی (01/0p=  و02/0p=) داشت. غلظت انسولین در پس آزمون گروه کنترل با گروه استقامتی و قدرتی تفاوت معنادار داشت (006/0p=   و00/0p= ). میزان مقاومت انسولینی در پس آزمون گروه استقامتی و قدرتی نسبت به گروه کنترل با تفاوت معنادار داشت (00/0p=  و00/0p= ).
نتیجه گیری: 8 هفته تمرین هوازی تردمیل و تمرین قدرتی با وزنه می‌تواند سبب بهبود ترکیب بدن همراه با افزایش سطوح آیریزین شده، ضمن اینکه مقاومت انسولینی را در جوانان چاق کاهش دهد.