زمینه و هدف: آیریزین، مایوکینی جدید است که اخیراً شناسایی شده و به نظر می‌رسد نقش مهمی در تنظیم هموستاز و بهبود مقاومت به انسولین دارد. تأثیر تمرین ورزشی بر میزان آیریزین سرمی در دیابت نوع ۲ هم‌چنان مورد بحث است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تأثیر شش هفته تمرین منتخب ایروبیک بر سطوح آیریزین سرمی و مقاومت به انسولین زنان دیابتی نوع ۲ انجام گرفته است.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع بررسی نیمه تجربی با طرح پیش- پس‌آزمون بود. آزمودنی‌های تحقیق را ۲۰ زن مبتلا به دیابت نوع ۲ (میانگین سنی ۶/۵±۴/۴۷ سال و میانگین نمایه توده بدنی ۴۲/۳±۹۲/۲۹) تشکیل دادند. آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه کنترل (۸ نفر) و تجربی (۱۲ نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی به مدت ۶ هفته (۴ جلسه در هر هفته، ۴۰ تا ۶۵ دقیقه در هر جلسه) به اجرا درآمد که هر هفته به زمان و شدت تمرین اصلی (۵۰ تا ۸۰ درصد ضربان قلب ذخیره) افزوده می‌شد. تمرینات اصلی ایروبیک در قالب ۶ بلوک ارائه شد که هر بلوک شامل ۳۲ حرکت بود. نمونه خونی قبل و پس از اتمام پروتکل تمرینی جمع‌آوری گردید.

یافته‌ها: نتایج تحقیق کاهش معنی‌دار غلظت گلوکز خون، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین و افزایش غلظت سرمی آیریزین را در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل نشان داد(۰۵/۰p≤)، اما ارتباط معنی‌داری بین سطح آیریزین با مقاومت به انسولین یافت نشد.

نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرینات ایروبیک می‌تواند اثر قابل ملاحظه‌ای بر مقادیر آیریزین سرمی، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع ۲ داشته باشد.

زمینه و هدف: آیریزین، مایوکاین جدیدی است که اثرات مفید خود را از طریق افزایش هزینه‎کرد انرژی نشان می‏دهد. هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر تمرین ورزشی هوازی زیربیشینه بر آیریزین سرمی و تغییر مقاومت انسولینی ناشی از تمرینِ مرتبط با آیریزین در مردان چاق بود.

مواد و روش‏ها: نمونه آماری تحقیق تجربی را ۲۶ آزمودنی چاق تشکیل می‏دادند که به نحو تصادفی در گروه‏های تجربی قرار گرفتند. گروه اول (۱۳ آزمودنی) برنامه تمرینی هوازی را تقریباً با شدتی برای با ۵۰ تا ۶۰ درصد ضربان قلب بیشینه به مدت ۱۰ هفته مداوم تمرینی( ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۳۰ الی ۴۵ دقیقه) انجام دادند و گروه دوم (۱۳ آزمودنی) هیچ نوع فعالیتی را در طول مداخله ورزشی انجام ندادند. پس از مداخله‏های تحقیقی، سطوح سرمی آیریزین، شاخص‎های مقاومت انسولینی، ترکیب بدنی و حداکثر اکسیژن مصرفی بررسی شد. در نهایت، داده‏ها با استفاده از نرم افزار آماری Stata مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‏ها: بررسی‏های آماری نشان داد که مقادیر سرمی آیریزین پس از مداخله تحقیقی در گروه تمرین ورزشی نسبت به گروه کنترل به طور معنی‌داری افزایش یافته است(۰۲۲/۰=p ، ۲۲/۶±۷۵/۱۴). در همین راستا، تنها درصد چربی بدنی (۵۷/۰±۲۴۲/۱) و هم‏چنین حداکثر اکسیژن مصرفی (۳۲۸/۰±۵۰۹/۱) آزمودنی‎ها به طور معنی‌داری افزایش یافته بود (به ترتیب۰۳۴/۰=p و ۰/۰۰۰۱=p). با این حال، تغییرات معنی‌داری در شاخص‎های مقاومت انسولینی در ارتباط با آیریزین مشاهده نشد(۰/۰۵<p).

نتیجه‏ گیری: مطالعه حاضر نشان داد که آیریزین سرمی متعاقب ۳۰ جلسه تمرین هوازی زیربیشینه مستقل از تغییرات مقاومت انسولینی در افراد چاق افزایش می‏یابد.

چکیده

زمینه و هدف :به تازگی مایوکاینی به نام آیریزین کشف شده که ازطریق قهوه ­ای کردن بافت چربی سفید وگرمازایی، بر چاقی ومتابولیسم و هموستاز گلوکز اثر می­گذارد. اما تاثیر نوع وشدت تمرین بر آن همچنان نامشخص باقی­مانده است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر دو نوع فعالیت حاد اکسنتریک و کانسنتریک بر میزان آیریزین سرم ومقاومت به انسولین زنان چاق غیرفعال بود.

مواد و روش­ها: پژوهش حاضر از نوع بررسی نیمه تجربی بود. تعداد ۱۵دانشجوی دختر با نمایه توده بدنی بالای ۳۰کیلوگرم برمترمربع و سن۲,۸۷±۲۴.۸۶ سال در تحقیق شرکت کردند. بعد از اندازه­گیری حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی­ها، دریک طرح متقاطع به فاصله ۱۰روز به دو نوع فعالیت حاد اکسنتریک وکانسنتریک بر روی تردمیل پرداختند. پس ازحداقل ۸ ساعت ناشتایی نمونه­های خونی قبل و بلافاصله پس از هرنوع فعالیت برای اندازه­گیری سطوح آیریزین، گلوکز و انسولین جمع­آوری شد. داده­ها با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر تجزیه وتحلیل شدند و برای بررسی ارتباط بین متغیرهای تحقیق از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد.پژوهش حاضر از نوع بررسی نیمه تجربی بود. تعداد ۱۵دانشجوی دختر با نمایه توده بدنی بالای ۳۰کیلوگرم برمترمربع و سن۸۷/۲±۸۶/۲۴سال در تحقیق شرکت کردند. بعد از اندازه­گیری حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنی­ها، دریک طرح متقاطع به فاصله ۱۰روز به دو نوع فعالیت حاد اکسنتریک وکانسنتریک بر روی تردمیل پرداختند. پس ازحداقل ۸ ساعت ناشتایی نمونه­های خونی قبل و بلافاصله پس از هرنوع فعالیت برای اندازه­گیری سطوح آیریزین، گلوکز و انسولین جمع­آوری شد. داده­ها با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر تجزیه وتحلیل شدند و برای بررسی ارتباط بین متغیرهای تحقیق از آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد.

یافته ها: : سطح آیریزین بعد از هردو نوع فعالیت به طور معنی­داری افزایش یافت (۰/۰۵>P) و این افزایش بعد از فعالیت کانسنتریک بیشتر از اکسنتریک بود. میزان مقاومت انسولینی بلافاصله پس از هر دو نوع فعالیت افزایش یافت که این افزایش در فعالیت کانسنتریک به لحاظ آماری معنی دار بود(۰/۰۵>P).

نتیجه گیری: فعالیت اکسنتریک و کانسنتریک صرف­نظر از عدم بهبود مقاومت به انسولین، محرک خوبی جهت ترشح آیریزین به حساب می­آیند.

مقدمه: با توجه به سنتز و ترشح آیریزین و BDNF از بافت عضلانی در جریان تمرینات ورزشی و ارتباط احتمالی این فاکتورها با بهبود قدرت و عملکرد عضلانی، هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ۱۲ هفته تمرین قدرتی بر قدرت عضلانی، درصد چربی، آیریزین و BDNF در زنان میان‌سال غیرفعال بود.

روش کار: در مطالعه نیمه‌تجربی، ۲۰ نفر از زنان میان‌سال غیرفعال (میانگیـن سـنی ۵/۹۱ ± ۳۷/۷۰ سال، وزن ۸۲/۵ ± ۸۰/۷۹ کیلوگـرم) انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تمرین‌قدرتی (۱۰ نفر) و شاهد (۱۰ نفر) قرار گرفتند. گروه تمرینی ۱۲ هفته تمرین قدرتی را به صورت ۳ جلسه در هفته با شدت ۶۵ تا ۸۰ درصد قدرت بیشینه اجرا کردند. سپس نمونه‌های خونی برای اندازه‌گیری آیریزین، BDNF به روش الایزا گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش آماری t مستقل و آزمون همبستگی Pearson استفاده گردید. سطح معنی‌داری (۰/۰۵ P ≤)، در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: تمرین‌ قدرتی، باعث افزایش معنی‌دار غلظت سرمی آیریزین (۰/۰۳۵ = P)، غلظت سرمی BDNF (۰/۰۵۸ = P) و همچنین کاهش معنی‌دار درصد چربی (۰/۰۵۸ = P) زنان میان‌سال شد. همچنین بین قدرت پایین‎تنه و سطوح سرمی آیریزین ارتباط مثبت و معنی‌داری وجود دارد (۰/۰۴۰ = P). بر اساس نتایج آزمون همبستگی Pearson بین متغیر BDNF و قدرت بالاتنه نیز ارتباط مثبت و معنی‌دار وجود داشت (۰/۰۳۸ = P).

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج حاصل از پژوهش حاضر به نظر می‌رسد، افزایش ترشح سطوح سرمی هورمون آیریزین و BDNF با افزایش قدرت عضلانی متعاقب تمرینات قدرتی در افراد میان‌سال مرتبط بود.

زمینه و هدف: روش‌های مختلف تمرین، افزون بر بهبود عملکردی دارای اثرات متابولیکی بر ارگان‌های بدن هستند. هدف این پژوهش مقایسه اثر تمرین استقامتی و قدرتی بر شاخص های آنتروپومتریک، تغییرات متابولیسم گلوکوز و چربی و آیریزین سرمی دانشجویان جوان پسر بود.
مواد و روش‌ها: ۳۶ دانشجوی چاق (سن:۴۳/۲ ± ۱۹/۲۱ سال؛ وزن: ۲۰/۶ ± ۵۹/۸۸ کیلوگرم؛ قد: ۹۶/۱۲ ± ۴۱/۱۷۵ سانتی‌متر؛ شاخص توده بدنی: ۴۵/۳۰؛ درصد چربی: ۷۳/۲۵) در گروه کنترل، تمرین استقامتی و قدرتی بطور تصادفی قرار گرفتند. گروه قدرتی ۸ هفته ۳ جلسه ۴ سِت، ۱۰ تکرار (از ۵۰ تا ۷۰ درصد قدرت بیشینه)، گروه استقامتی ۸ هفته ۳ جلسه به مدت ۳۰ دقیقه تمرین هوازی (ضربان قلب ۶۰ تا ۸۰ درصد ضربان بیشینه) به تمرین پرداختند. میزان آیریزین ، گلوکوز، انسولین، مقاومت انسولینی، درصد چربی، شاخص توده بدن، وزن، دور کمر و دور باسن اندازه‌گیری شد. داده ها با تحلیل واریانس یک سویه و آزمون توکی در سطح ۰۵/۰ تحلیل گردید.
ملاحظات اخلاقی: پژوهش حاضر در کمیته اخلاق در پژوهش پژوهشگاه ورزش مطرح و با شماره IR.SSRI.REC,۱۳۹۷.۲۱۹ به تصویب رسید.
یافته‌ها: وزن (۰۳/۰ =p)، درصد چربی (۰۴/۰ =p) و شاخص توده بدنی (۰۴/۰ =p) در پس آزمون گروه تمرین استقامتی نسبت به کنترل، کاهش معناداری داشت. میزان آیریزین در پس آزمون در گروه کنترل تفاوت معنادار با تمرین استقامتی و قدرتی (۰۱/۰p=  و۰۲/۰p=) داشت. غلظت انسولین در پس آزمون گروه کنترل با گروه استقامتی و قدرتی تفاوت معنادار داشت (۰۰۶/۰p=   و۰۰/۰p= ). میزان مقاومت انسولینی در پس آزمون گروه استقامتی و قدرتی نسبت به گروه کنترل با تفاوت معنادار داشت (۰۰/۰p=  و۰۰/۰p= ).
نتیجه گیری: ۸ هفته تمرین هوازی تردمیل و تمرین قدرتی با وزنه می‌تواند سبب بهبود ترکیب بدن همراه با افزایش سطوح آیریزین شده، ضمن اینکه مقاومت انسولینی را در جوانان چاق کاهش دهد.