زمینه و هدف: به علت فراوانی اعمال جراحی ویترکتومی و اهمیت تأثیر تکنیک بی‌هوشی بر ایجاد اعمال جراحی کم عارضه، تصمیم به انجام این مطالعه گرفتیم.

مواد و روش‌ها: این مطالعه آینده‌نگر تصادفی بر روی ۸۰ بیمار کاندید اعمال جراحی وتیرکتومی عمیق تحت بی‌هوشی عمومی که از نظر انجمن متخصصان بی‌هوشی آمریکا (ASA) در کلاس دو و سه و در محدوده سنی ۴۰ تا ۸۰ ساله قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه۴۰ نفری تقسیم شدند. القای بی‌هوشی در دو گروه به طور یکسان انجام شد. برای نگهداری بی‌هوشی بیماران گروه I ، ۲/۱ درصد ایزوفلوران به همراه ۵۰ درصد O۲ با هوا (۴ لیتر در دقیقه) وانفوزیون رمیفنتانیل(۰,۱ μg.kg-۱.min-۱ ) دریافت نمودند، ولی گروه p دوزهای متغیر پروپوفول تا دوز ۱۰ میلی گرم بر کیلوگرم در ساعت را همراه با انفوزیون رمیفنتانیل(۰,۱ μg.kg/min-۱) دریافت نمودند. پروپوفول و ایزوفلوران همراه با آخرین بخیه‌ها ورمیفنتانیل بعد از پانسمان چشم قطع می‌شدند. اندکس‌های همودینامیک بلافاصله قبل از القای بی‌هوشی تا زمان ترخیص از ریکاوری اندازه‌گیری و ثبت شدند وسپس داده‌ها با هم مقایسه شدند.

یافته‌ها: نتایج حاکی از تغییرات بارز همودینامیک در گروه پروپوفول در مقایسه با گروه ایزوفلوران در اعمال جراحی ویترکتومی عمیق بود(۰۵/۰p<).

نتیجه‌گیری: تغییرات همودینامیک در نگهداری بی‌هوشی با پروپوفول در مقایسه باایزوفلوران بیشتر است.

مقدمه: برونشیولیت شایعترین عفونت تنفسی تحتانی اطفال و از علل بستری ایشان است. با توجه به شیوع بالای بیماری و عدم قطعیت اثر بخشی درمان های موجود، مطالعه حاضر با هدف بررسی تک دوز دگزامتازون تزریقی و اپی نفرین استنشاقی در بیماران مبتلا به برونشیولیت حاد تحت درمان با سالبوتامول استنشاقی طراحی شده است.

مواد و روش ها: دراین کارآزمایی بالینی دوسوکور۹۰ شیرخوار ۲-۲۴ ماهه مبتلا به برونشیولیت حاد بررسی شدند. همه بیماران سالبوتامول استنشاقی(mg/kg۱۵/۰) دریافت نموده وبه صورت تصادفی به سه گروه (۳۰=n) دگزامتازون تزریقی(mg/kg۶/۰)، اپی نفرین استنشاقی( mg/kg۱۵/۰) و شاهد(آب مقطر) تقسیم شدند. تعداد ضربان قلب و تنفس، میزان اشباع اکسیژن خون شریانی و نمره دیسترس تنفسی در ابتدای مراجعه، ۳۰، ۶۰ و ۱۲۰ دقیقه بعد، ساعت ۲۴ پس از دریافت دارو در سه گروه ثبت و مقایسه شد.

نتایج: میانگین تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس در دقیقه و نمره دیسترس تنفسی در طول زمان در همه گروه ها بهبود معنی داری داشت(۰۵/۰>p). میانگین میزان اشباع اکسیژن خون نیز در سه گروه روند صعودی و بهبود معنی داری داشت(۰۵/۰>p). میانگین تعداد ضربان قلب اطفال گروه اپی نفرین در همه زمان های مورد بررسی از گروه پلاسبو بالاتر بود(۰۰۱/۰:p). نمره دیسترس تنفسی بیماران گروه اپی نفرین در کل زمان های مورد بررسی به صورت معنی داری از گروه دگزامتازون (۰۰۲/۰=p و ۶۹/۲-۵۸/۰CI:) و گروه پلاسبو (۰۱۴/۰=p و ۸۰/۲-۲۷/۰CI:) بیشتر بود.

نتیجه گیری: به نظر می رسد تجویز اپی نفرین استنشاقی و دگزامتازون تزریقی ارجحیتی برپلاسبو دردرمان برونشیولیت حاد اطفال نداشته و تجویز آن توصیه نمی شود. 

کلمات کلیدی: برونشیولیت حاد، دگزامتازون، اپی نفرین استنشاقی، اطفال