---

مقدمه: شناخت عوامل مرتبط با مرگ بیماران در بخش‌های مراقبت ویژه می‌تواند منجربه افزایش کارایی و اثر بخشی آنها شود. این پژوهش با هدف تعیین ارتباط منابع انسانی و ساختار فیزیکی این بخش‌ها با میزان مرگ و میر انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی جامعه پژوهش، کلیه بخش های مراقبت ویژه بیمارستان‌های استان مرکزی و ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامه‌ها و چک لیست‌های ارزشیابی منابع انسانی، فیزیکی وآموزشی بودکه اعتبار و پایایی آن مورد تأیید وزارت بهداشت می‌باشد. میزان مرگ و میر بعد از ۲۴ساعت مرتبط با منابع و فعالیت‌های بیمارستانی بررسی گردید. برای آنالیز داده‌ها از آزمون‌های آماری استفاده شد. نتایج: مجموع امتیاز منابع انسانی، فیزیکی وآموزشی در بخش‌های مراقبت ویژه بیمارستان‌های استان مرکزی ۵۵ درصد میزان نرمال استاندارد کشوری بود. نسبت مرگ و میر بعد از ۲۴ ساعت به کل بستری شدگان در بخش مراقبت ویژه بیمارستان ولیعصر اراک بیشترین میزان (۲۵ درصد) و در بیمارستان شهید چمران ساوه کمترین میزان (۵ درصد) بود. اختلاف معنی‌داری از نظر میزان مرگ و میر بعد از ۲۴ ساعت بین بیمارستان‌ها وجود نداشت. بین میزان امتیاز هر یک از منابع انسانی، فیزیکی و آموزشی در بیمارستان‌های تابعه دانشگاه، بیمارستان‌های وابسته به تامین اجتماعی و بیمارستان قدس با میزان مرگ و میر بعد از ۲۴ ساعت ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: هر چند منابع انسانی، فیزیکی وآموزشی در کاهش مرگ و میر بعد از ۲۴ ساعت بخش‌های مراقبت ویژه به طور مستقیم تاثیر ندارد ولی بستر لازم برای ارائه خدمات با کیفیت‌تر را فراهم می‌کند، لذا ارتقای کمی و کیفی این منابع ضروری است.

---

زمینه و هدف: معیار امتیاز دهی آپاچی ۴ از معتبرترین معیارهای بررسی کیفیت خدمات ارائه شده در بخش مراقبت های ویژه می‌باشد. هدف این مطالعه بررسی کیفیت ارائه خدمات درمانی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان امیر المؤمنین (ع) و ولیعصر (عج) اراک می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی۱۰۰ بیمار بستری شده در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های ولیعصر (ع) و امیرالمؤمنین (ع) انجام شد. در ابتدا احتمال مرگ و میر و مدت اقامت بیماران در مراقبت های ویژه توسط معیار آپاچی ۴ محاسبه شد سپس مرگ و میر و مدت اقامت واقعی آنها در مراقبت های ویژه ثبت شد و یافته‌ها بوسیله نرم افزار آماری SPSS و آزمون تی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: مرگ و میر واقعی در مردان ۲/۶۷% و در زنان ۹/۶۱% بود. مدت اقامت واقعی بیماران در مراقبت های ویژه در مردان ۵۸/۱۱ روز و در زنان ۶۲/۱۱ روز بود. مرگ و میر پیش بینی شده توسط معیارآپاچی ۴ در مردان ۷۲/۲۳% و در زنان ۱/۲۴% و مدت اقامت پیش گویی شده توسط معیارآپاچی ۴ در مردان ۰۲/۱۵ روز و در زنان ۶۴/۱۶ روز بود، که تفاوت آماری معنی دار بین مرگ و میر واقعی با مرگ و میر پیش بینی شده مشاهده شد (۰۰۱/۰ = p). نتیجه گیری: یافته‌ها حاکی از فاصله کیفیت خدمات درمانی ارائه شده در مراقبت های ویژه بیمارستانهای امیرالمؤمنین (ع) و ولیعصر (عج) اراک با استانداردهای جهانی می‌باشد.

---

زمینه و هدف: آنفولانزا یک بیماری حاد دستگاه تنفسی است که در اثر ویروس آنفولانزا ایجاد می‎شود. همه‎گیری‎های آنفولانزا هر ساله گزارش می‎شوند و پاندمی با فواصل متغیر اتفاق می‎افتد. اکثر موارد مرگ و میر، ناشی از بیماری زمینه‎ای و عوارض آنفولانزا است. در این مطالعه به بررسی ده مورد مرگ ناشی از آنفولانزای نوع A (H۱N۱) در پاندمی ۲۰۱۰-۲۰۰۹ پرداخته‎ایم. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع بررسی علت مرگ و میر می‎باشد و بر اساس اطلاعات بیماران حاصل شده است. متغیرها شامل اطلاعات دموگرافیک بیماران، بیماری زمینه‎ای، عفونت ثانویه، تاخیر شروع درمان، عدم تجویز دارو بوده است. داده‎های جمع‎آوری شده با محاسبات شاخص‎های مرکزی و پراکندگی با نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: از ده مورد مرگ ثابت شده با ویروس H۱N۱ استان مرکزی، میانه سنی ۳۰ سال و از نظر بیماری‎های زمینه‎ای ۹۰ درصد موارد مرگ و میر واجد بیماری زمینه‎ای و ۱۰ درصد بدون بیماری زمینه‎ای‎اند. تاریخ فوت ۹۰ درصد بیماران در مهر و آبان و۱۰ درصد در آذر و دی می‎باشد. بیشترین میزان مرگ و میر در استان مرکزی میانه سنی ۳۰ سال مبین وجود مرگ و میر بیشتر در گروه سنی بالغین بوده است. نتیجه گیری: مهم‎ترین عامل فوت، تاخیر در شروع درمان ضد ویروس می‎باشد که نشانه اهمیت شروع به موقع دارو می‎باشد و پزشکان در صورت شک بالینی برای گروه‎های پر خطر باید درمان اختصاصی را هر چه سریع‎تر شروع کنند تا میزان مرگ و میر کاهش یابد.

---

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه اندازه گیری سطح لیپیدها در بیماران بستری در بخش مراقبت‎های ویژه، پیامد‎های بالینی آن به ویژه میزان مرگ و میر بیماران و ارتباط میزان لیپیدها با معیار آپاچی ۴ می‎باشد.

مواد و روش‎ها: این مطالعه مقطعی، توصیفی و تحلیلی بر روی ۱۰۰ بیمار بستری در بخش مراقبت‎های ویژه انجام شد. از بیماران، در روز اول و دوم سطح کلسترول تام، لیپوپروتئین با دانسیته پایین و دانسیته بالا و تری گلیسیرید اندازه گیری شد. سپس پیامد بالینی به صورت مرگ و میر، مدت اقامت واقعی و پیش بینی شده آنها بر اساس معیار آپاچی ۴ ثبت و یافته‎ها به کمک نرم افزارSPSS و آزمون پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‎ها: میانگین کلسترول تام، لیپوپروتئین با دانسیته پایین و دانسیته بالا کمتر از میزان طبیعی و به ترتیب در روز اول ۳۸/۱۳۱، ۹۷/۶۷، ۱۶/۳۳و در روز دوم ۸۸/۱۱۹، ۹۹/۵۴، ۶۳/۲۳ بود. میانگین امتیاز آپاچی۴، ۷۲/۶۷ بود. براساس آزمون هم‎بستگی پیرسون بین سطح کلسترول و لیپوپروتئین با دانسیته پایین روز اول و دوم و لیپوپروتئین با دانسیته بالا در روز دوم (p<۰/۰۵) با معیار آپاچی۴ ارتباط معناداری وجود داشت. هم‎چنین بین سطح کلسترول و لیپوپروتئین با دانسیته پایین روز اول و دوم و لیپوپروتئین با دانسیته بالا روزدوم (p<۰/۰۵) با میزان مرگ و میر واقعی ارتباط معنا داری وجود داشت. بین سطح کلسترول و لیپوپروتئین با دانسیته پایین روز اول و روز دوم و لیپوپروتئین با دانسیته بالا روز اول (p<۰/۰۵) با مدت بستری در بخش مراقبت‎های ویژه پیش بینی شده توسط آپاچی۴ ارتباط معناداری وجود داشت.

نتیجه‎گیری: با توجه به ارتباط معنادار بین سطح لیپوپروتئین‎های سرم و امتیاز آپاچی۴ پیشنهاد می‎شود از سطح لیپیدهای سرم در کنار سایر پارامترهای فیزیولوژیک برای پیش بینی پیامد بالینی از جمله میزان مرگ و میر بیماران بستری در بخش مراقبت‎های ویژه استفاده شود.

---

زمینه و هدف: بر قراری اولیه، کامل و پایدار جریان خون کرونری مهم‌ترین معیار برای درمان استاندارد بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST به شمار می‌رود. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ایمنی و اثر بخشی داروی اینتگریلین به عنوان مهار کننده گیرنده گلیکوپروتئین IIb/IIIa در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST است که تحت PCI اولیه قرار می‌گیرند.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی ۱۰۶ بیمار مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد با صعود قطعه ST که با شکایت درد حاد قفسه سینه به اورژانس بیمارستان امیرالمومنین اراک مراجعه کردند وارد مطالعه شدند. بیماران به صورت تصادفی ساده به دو گروه مساوی تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با اینتگریلین بلافاصله قبل از انجام آنژیوپلاستی قرار گرفتند. گروه دوم نیز تحت درمان با آنژیوپلاستی عروق کرونر به روش معمول انجام گرفت.

یافته‌ها: پس از دریافت دارو و انجام آنژیوپلاستی میانگین TIMI Frame Count در گروه اول برابر با ۰۴/۸±۷/۱۵ و در گروه دوم برابر ۴/۵±۲/۱۴ بود که اختلاف معنی‌داری بین دو گروه وجود نداشت (۴/۰p=). میزان کسر جهشی بیماران دریافت کننده اینتگریلین در ماه‌های اول (۰۴۳/۰p=) و سوم (۰۱۲/۰p=) پس از درمان به طور معنی‌داری بیشتر از گروه شاهد بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد استفاده از داروی اینتگریلین در زمان استاندارد، موجب سود بلند مدت بیماران و کاهش آسیب‌های وارده به دیواره قلب خواهد شد.