بهمن صالحی، محمد رضا رضوانفر، فائره شیریان،
دوره ۱۰، شماره ۳ - ( ۴-۱۳۸۶ )
چکیده
مقدمه: افسردگی یکی از اختلالات شایع خلقی است که علاوه بر نوروترانسمیترها و رویدادهای مختلف زندگی، استرسورهای مختلف درونی چون کلسترول، تری گلیسرید، قند و سایر فاکتورهای خونی نیز در ایجاد آن نقش دارند. با توجه به مطرح بودن هایپرگلیسمی به عنوان یکی از عوامل محتمل در ایجاد این ارتباط و با توجه به تناقض در مطالعات انجام گرفته در این زمینه، ما در این مطالعه بر آن شدیم تا به تعیین ارتباط بین سطوح متفاوت بیوشیمیایی HbA۱C (هموگلوبین A۱C) و افسردگی اساسی بپردازیم. روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی - تحلیلی است که در آن ۱۳۴ نفر به صورت تصادفی ساده از میان افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر(عج) اراک انتخاب شدند. این بیماران براساس نتیجه HbA۱C بدو ورود به مطالعه به دو گروه تقسیم شدند: گروهی که HbA۱C کمتر از ۷ درصد داشتند (نفر ۵۵ = A) و گروهی که HbA۱C بیشتر و مساوی ۷ درصد داشتند (نفر ۷۹ = B). سپس میزان افسردگی این افراد ارزیابی شده و این نتایج با استفاده آزمون‌های کای دو و من- ویتنی یو مورد مطالعه آماری قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان دادند که ۴۰ درصد از افراد افسرده، HbA۱C زیر۷ درصد و ۶۰ درصد آنها HbA۱C بیشتر و مساوی ۷ درصد داشتند و بین HbA۱C و افسردگی ارتباط معنی‌دار به دست نیامد. این در حالی است که بین طول مدت ابتلاء به دیابت، مصرف انسولین و ابتلاء هم‌زمان به هایپرتانسیون با افسردگی اساسی ارتباط معنی‌داری وجود داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه به نظر می‌رسد که عدم کنترل دیابت و در نتیجه افزایش قند خون، به عنوان عامل زمینه‌ای در ایجاد افسردگی در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ شرکت کننده در مطالعه حاضر مطرح نمی‌باشد.
