دوره 21، شماره 5 - ( دوماهنامه مهر و آبان 1397 )
جلد 21 شماره 5 صفحات 97-88 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Abbasi Soltani H, Zehsaz F. The Effect of PPARα Gene Polymorphism on Some Athletic Performances of Non-Athletic 10-12 Year-Old Boys of Marand. J Arak Uni Med Sci 2018; 21 (5) :88-97
URL: http://jams.arakmu.ac.ir/article-1-5651-fa.html
URL: http://jams.arakmu.ac.ir/article-1-5651-fa.html
عباسی سلطانی حامد، زهساز فرزاد. تأثیر نوع پلی‌مورفیسم ژن PPARα بر برخی از عملکردهای ورزشی پسران 10 تا 12 ساله غیرورزشکار مرند. مجله دانشگاه علوم پزشكي اراك. 1397; 21 (5) :88-97
1- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.
2- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران. ، f-zehsaz@iaut.ac.ir
2- گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران. ، f-zehsaz@iaut.ac.ir
چکیده: (2397 مشاهده)
زمینه و هدف: یکی از مفاهیم مهم در تربیت بدنی و علوم ورزشی فرآیند شناسایی استعداد است. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر پلی‌مورفیسم ژن PPARα بر برخی از عملکردهای ورزشی کودکان 10 تا 12 ساله غیرورزشکار بود.
مواد و روش‌ها: طرح حاضر، در قالب یک تحقیق نیمه تجربی و میدانی با نمونه‌گیری بزاقی انجام شد. جهت تعیین پلی‌مورفیسم ژن‌ها، روش‌های به‌کاررفته شامل نمونه‌گیری بزاقی، استخراج DNA بزاقی و روش PCR-RFLP بوده و تست‌‌‌‌های ورزشی نیز عبارت بودند از دوی شاتل ران، پرش طول درجا و دوی 20 متر سرعت. آزمودنی‌های تحقیق را 118 پسر غیرورزشکار سالم 10 تا 12 ساله از شهرستان مرند تشکیل می‌دادند. فرکانس ژنوتیپ بعد از تطبیق با تعادل هاردی–وینبرگ با استفاده از تست‌‌‌‌های لون، فیشر و کولموکروف–اسمیرنوف آزموده شد. با استفاده از تحلیل کواریانس یک‌طرفه، میانگین فنوتیپ گروه‌ها با یکدیگر مقایسه گردید. نوع پلی‌مورفیسم به عنوان متغیر پیش‌بین و عملکردهای ورزشی دوی شاتل ران 20 متر، پرش طول درجا و آزمون 20 متر سرعت به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شد. تمامی تجزیه و تحلیل‌‌‌‌ها به وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد آزمودنی‌های دارای پلی‌مورفیسم GG ژن PPARα، نسبت به آزمودنی‌های دارای پلی‌مورفیسم CC وGC، عملکرد بهتری در آزمون‌های استقامتی داشتند.
نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که پلی‌مورفیسم GG با فعالیت‌های استقامتی مرتبط است. ولی پلی‌مورفیسم‌‌‌‌های CC و GC برتری خاصی در فعالیت‌های استقامتی، سرعتی و توانی ندارند.
مواد و روش‌ها: طرح حاضر، در قالب یک تحقیق نیمه تجربی و میدانی با نمونه‌گیری بزاقی انجام شد. جهت تعیین پلی‌مورفیسم ژن‌ها، روش‌های به‌کاررفته شامل نمونه‌گیری بزاقی، استخراج DNA بزاقی و روش PCR-RFLP بوده و تست‌‌‌‌های ورزشی نیز عبارت بودند از دوی شاتل ران، پرش طول درجا و دوی 20 متر سرعت. آزمودنی‌های تحقیق را 118 پسر غیرورزشکار سالم 10 تا 12 ساله از شهرستان مرند تشکیل می‌دادند. فرکانس ژنوتیپ بعد از تطبیق با تعادل هاردی–وینبرگ با استفاده از تست‌‌‌‌های لون، فیشر و کولموکروف–اسمیرنوف آزموده شد. با استفاده از تحلیل کواریانس یک‌طرفه، میانگین فنوتیپ گروه‌ها با یکدیگر مقایسه گردید. نوع پلی‌مورفیسم به عنوان متغیر پیش‌بین و عملکردهای ورزشی دوی شاتل ران 20 متر، پرش طول درجا و آزمون 20 متر سرعت به عنوان متغیر ملاک در نظر گرفته شد. تمامی تجزیه و تحلیل‌‌‌‌ها به وسیله نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد آزمودنی‌های دارای پلی‌مورفیسم GG ژن PPARα، نسبت به آزمودنی‌های دارای پلی‌مورفیسم CC وGC، عملکرد بهتری در آزمون‌های استقامتی داشتند.
نتیجه‌گیری: می‌توان نتیجه گرفت که پلی‌مورفیسم GG با فعالیت‌های استقامتی مرتبط است. ولی پلی‌مورفیسم‌‌‌‌های CC و GC برتری خاصی در فعالیت‌های استقامتی، سرعتی و توانی ندارند.
فهرست منابع
1. MacArthur DG, Seto JT, Chan S, Quinlan KG, Raftery JM, Turner N, et al. An Actn3 knockout mouse provides mechanistic insights into the association between alpha-actinin-3 deficiency and human athletic performance. Human molecular genetics. 2008; 17(8):1076-86.
2. Rankinen T, Perusse L, Rauramaa R, Rivera MA, Wolfarth B, Bouchard C. The human gene map for performance and health-related fitness phenotypes. Medicine and science in sports and exercise. 2001; 33(6):855-67.
3. Braissant O, Foufelle F, Scotto C, Dauca M, Wahli W. Differential expression of peroxisome proliferator-activated receptors (PPARs): tissue distribution of PPAR-alpha, -beta, and -gamma in the adult rat. Endocrinology. 1996; 137(1):354-66.
4. Russell AP, Feilchenfeldt J, Schreiber S, Praz M, Crettenand A, Gobelet C, et al. Endurance training in humans leads to fiber type-specific increases in levels of peroxisome proliferator-activated receptor-gamma coactivator-1 and peroxisome proliferator-activated receptor-alpha in skeletal muscle. Diabetes. 2003; 52(12):2874-81.
5. Horowitz JF, Leone TC, Feng W, Kelly DP, Klein S. Effect of endurance training on lipid metabolism in women: a potential role for PPARalpha in the metabolic response to training. American journal of physiology Endocrinology and metabolism. 2000; 279(2): E348-55.
6. Ahmetov, II, Mozhayskaya IA, Flavell DM, Astratenkova IV, Komkova AI, Lyubaeva EV, et al. PPARalpha gene variation and physical performance in Russian athletes. European journal of applied physiology. 2006; 97(1):103-8.
7. Ahmetov, II, Gavrilov DN, Astratenkova IV, Druzhevskaya AM, Malinin AV, Romanova EE, et al. The association of ACE, ACTN3 and PPARA gene variants with strength phenotypes in middle school-age children. The journal of physiological sciences : JPS. 2013; 63(1):79-85.
8. Maciejewska A, Sawczuk M, Cieszczyk P. Variation in the PPARalpha gene in Polish rowers. Journal of science and medicine in sport. 2011; 14(1):58-64.
9. Eynon N, Meckel Y, Sagiv M, Yamin C, Amir R, Sagiv M, et al. Do PPARGC1A and PPARalpha polymorphisms influence sprint or endurance phenotypes? Scandinavian journal of medicine & science in sports. 2010; 20(1):e145-50.
10. Cięszczyk P, Sawczuk M, Maciejewska A, Ficek K, Eider J. Variation in peroxisome proliferator activated receptor α gene in elite combat athletes. European Journal of Sport Science. 2011; 11:119-23.
11. Ginevičienė V, Pranckevičienė E, Milašius K, Kučinskas V. Relating fitness phenotypes to genotypes in Lithuanian elite athletes. Acta medica Lituanica. 2010; 17(1-2):1-10.
12. Lopez-Leon S, Tuvblad C, Forero DA. Sports genetics: the PPARA gene and athletes' high ability in endurance sports. A systematic review and meta-analysis. Biology of sport. 2016; 33(1):3-6.
13. Ahmetov, II, Williams AG, Popov DV, Lyubaeva EV, Hakimullina AM, Fedotovskaya ON, et al. The combined impact of metabolic gene polymorphisms on elite endurance athlete status and related phenotypes. Human genetics. 2009; 126(6):751-61.
14. Broos S, Windelinckx A, De Mars G, Huygens W, Peeters MW, Aerssens J, et al. Is PPARalpha intron 7 G/C polymorphism associated with muscle strength characteristics in nonathletic young men? Scandinavian journal of medicine & science in sports. 2013; 23(4):494-500.
15. Baar K. Involvement of PPARg co-activator-1, nuclear respiratory factors 1 and 2, and PPARa in the adaptive response to endurance exercise Proceedings of the Nutrition Society. 2004; 63:269-273.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
